GURBETTEN SILAYA

PANOMUZ

türküler yanar yüreklerimizde

elekler asılırken duvarlara

terk edilirken şehirler

bir kadının eli değer yıldızlara

değer de kadere isyanını dokur

şiir gözlerinden


ve yudum yudum geceyi içer



yoktur uykusu meleklerin

semada ay kırılmış halelerde ağlar

bir kadın kendinden geçer

taş basar da bağrına

türküler yakar ellerine

ve ölüm soğuk değildir parmak uçlarına
ve adım adım yürür


melekleri ağlatan şiirler döken kadınların şehri

ıslanır gözyaşlarıyla

kimisinin hayatı çalınır

kimisinin üzerine amaçsızca molotof kokteyli atılır


unutulur gömütlerde
Bilir misin
Nefesinde baharların soluduğunu ?
Bilir misin her gece
Yetim kuşların yüregine dolduğunu ?
Bilir misin her gözyaşınla
Topraktan yeni filizler doğduğunu ?
Uzaklar da bir kadının
Senin her gülüşünde
Hayata sımsıkı tutunduğunu
Bilir misin ey yar ?
Bilir misin sen….. ?


Ey benim gönlümün nazlı çiçeği
Barışın ellere, küsün bana
mı?
Sana kim öğretti böyle sevmeyi
Bayramın ellere, yasın bana mı?
Sevme Vur Öldür

Ana rahmine düştüm
düşmeden ekiliydi kin ve nefret
babam mesleğine aşıktı
mesleği olmadan önce hiçti
ana babasından dayak yerdi
yiyecek başka şey sunulmamıştı önüne
sessizce süzülürdü hiçlikte
kimse görmesin isterdi yaralarını
ve var olamadıklarını
bağırmaya başladı sonra saygısızca
"bakın artık mesleğim ben oldum" diye
küçümserdi diğer meslekten olanları
hele hele kadınları mesleği olsun olmasın
severdi yine de onları
ne kadar kadın olursa hayatında
o da o kadar erkekti belki
erkek çocuk isterdi
adam olacak çocuk yani
annem acıların çocuğu tadındaydı
tadından yenmeyenlerden işte anla
hiç kadın olmadı
utandı kadınlıktan
bu yüzden de büyütmediler
büyümedi
bir zamanlar çok severdi
en sevilendi baba evinde ana kucağında
ama sevilmemeye başlayınca
aşk nefret kısır döngüsünde sıkıştı erkeklikle
düşman oldu hayata
sonra da herkese, kendine
varolmak için doğurdu durdu
doğurdukları doğduklarına pişman oldu büyüdükçe
o da doğurduğuna doğuracağına
şimdi kandırır durur kendini
"iyi ki doğurmuşum", diye
ama kendi de inanmaz buna
doğurdukları da
ben ana rahmine düştüğümde
sevginin yokluğunu hissetti hücrelerim
rahmine düştüğüm beden
bana yabancılaşmıştı
istemiyordu beni
hazır değildi, çocuktu
eksiktim yani yolun başından
sonra istemeden ve istenmeden çıktım f tipi hücremden
babam da istemedi sevmedi beni
suçum adam olmayan cinsten olmaktı
bunları öğrendim doğurduğuna pişman olan anam
doğduğuma pişman etmek için anlatıp durdukça bana
eksildim böyle böyle büyüdükçe
okula gönderildim seçme şansı verilmeden
daha ufacıktım
orda öğrendim zengin fakiri
niyeyse "bilen" ve "öğreten"ler
ilk günden sordu baba mesleğimizi
sınıflara ayırmak için ufacık bizleri
ve daha sonra duvarlar örmek için aramıza
o duvarlar ki kalınlaştı basamaklar arttıkça
kimimizi üniversiteye taşıdı duvarlarımız
kimimizi çocuk işçiliğine
kimimizi de "koca" evine
hep sordum "neden fakirler başarısız (!)" diye
büyüyünce anladım
aileden gelen fakirlik
okulda vesikalanıyormuş
evde, "alın yazısı"
okulda, "tembellik"
tedavi ise aynıymış hep: boyun eğmek!
başka şeyler de öğrendim elbet okul sıralarında
ne de olsa tek duvarla ayrılamazdık sizlerle bizler
dediler hepimiz türküz en müslümanından
cennet yolları sadece bizleri gözler
müslüman olmayan türk olamadı
türk olmayan da müslüman
hem türk hem müslüman olmayanlarsa
utandılar gizlediler kimliklerini
"bizi de cennete alın" dedi bazıları büyüyünce
öğrendim 301’den yargılanınca
"vatan haini"ymişler meğer
suratlarına tükürdük
diri diri yaktık
öldürüldük onları
terketmedikleri için
ve bazılarının sevdiği gibi sevmedikleri için vatanı
ve bazılarının istediği gibi
susup boyun eğmedikleri için haksızlıklara
dediler "her türk asker doğar"
askerlik adam olacaklara mecburiydi
o zaman kadınlar zaten türk değildi
adam olacakların ve
zaten 2. sınıf olan kadınların bazıları
silaha savaşa hayır deyince
onlar da "vatan haini" oluverdiler
yargılandılar
fişlendiler
dışlandılar
işkence odalarında bağırdılar
bir avuç insan dışında kimse duymadı seslerini
medya "kutsal vatan için ölen ve öldürenler"i
allayıp pullamakla meşguldü
kin nefret ekildi içimize
sevgisizlik
düşmanlık
silah verildi ellerimize
vur dediler
acıma
onlar çocuk
onlar fakir
onlar kadın
onlar gayri-müslim
onlar türk değil
onlar savaş karşıtı
onlar eşitlikçi
onlar özgürlükçü
onlar insan
o zaman acıma vur
vur ki biz var olabilelim
vur ki vicdanımız rahatlasın
biz bizliğimizle ancak böyle övünelim



SEVGİYİ HAK EDECEK İNSANI BULMAK


Kadın her sabah olduğu gibi o günde beyaz değneği ve el yardımı ile otobüse binmişti. Şoför:

- Soldan üçüncü sıra boş hanımefendi, dedi.
Kadın 32 yaşında güzel bir bayandı ve eşi oldukça yakışıklı bir deniz subayı idi.
Bundan bir kaç ay önce yanlış bir teşhis sonucu gerçekleştirilen ameliyatla gözlerini kaybetmişti
Genç kadın ve asla göremeyecekti.
Kocası ameliyattan sonra acı gerçeği öğrenince yıkılmış ve kendi kendine bir söz vermişti.
Asla karısını yalnız bırakmayacak, ona sonuna kadar destek olacak, kendi ayakları üzerinde durana kadar cesaret verecekti.

Günler geçiyordu.
Kadın her geçen gün kendini daha kötü hissediyor, çok sevdiği kocasına yük olduğunu düşünüyordu.
Eşinin bu içine kapanık, karamsar hali kocayı çok üzüyordu.
Bir an önce bir şeyler yapması gerekiyordu, karısı günden güne kendi içine kapanık dünyasında kayboluyordu.
Bütün gün düşündü koca, nasıl yardım edebilirim güzeller güzeli eşime diye.
Birden aklına eşinin eski işi geldi.

Geri dönmesini isteyecekti. Ama bunu ona nasıl söyleyecekti, çünkü artık çok kırılgan ve neşesizdi.
Bütün cesaretini toplayarak akşam karısına konuyu açtı. Karısı dehşetle gözlerini açtı:
-Ben bunu nasıl yaparım ben körüm, diye bağırdı.
Kocası ona destek olacağını, her sabah kendisinin işe bırakacağını ve aksamları da iş çıkısında alacağını ve ona çok güvendiğini söyledi.
Çünkü eşini tanıyordu ve bunu başarabileceğini biliyordu.
Kadın büyük bir umutsuzlukla kabul etti çünkü eşini çok seviyordu ve onu kırmak istemiyordu.
Her sabah eşini işine bırakıyor ve akşamları da alıyordu fedakar koca. Günler böyle ilerledi,
karısı eskisinden biraz daha iyiydi.
Fakat kocası daha fazlasını istiyordu, kendisine söz vermişti sonuna kadar gidecekti.
Aksam karısına:
-Artık işe kendin gidip gelmelisin, dedi.
Kadın şaşırmıştı. Bunu asla yapamayacağını söyledi. Kocası ısrar edince onu yine kıramadı ve bütün cesaretini topladı.
Bunu kendisi de istiyordu ama o kadar güveni yoktu.
Sabahları kadın artık otobüs durağına kendisi gidiyor, otobüsüne biniyor ve otobüsten inerek işine gidebiliyordu.
Günler günleri kovaladı, hiç bir problem yoktu.
Yine bir gün otobüse binerken, şoför:
- Sizi kıskanıyorum, hanımefendi dedi.
Kadın kendisine söylenip söylenmediğini anlayamadan,
-Neden diye sordu.
Şoför:

- Çünkü her sabah sizin arkanızdan bir deniz subayı genç adam otobüse biniyor ve bütün yol boyunca sevgi ile size bakıyor,
otobüsten indikten sonra yeşil ışıkta yolun karşısına geçmenizi bekliyor siz binaya girdikten sonra arkanızdan öpücük yollayıp size her gün sevgiyle el sallıyor, dedi.


HERKESİN BU KADAR SEVMESİ VE SEVİLMESİ,
HEPSİNDEN DE ÖNEMLİSİ BÖYLE BİR SEVGİYİ HAK EDECEK İNSANİ BULMASI DİLEĞİYLE.
GÖZ GÖRMEYİİNCE GÖNÜL UNUT/MAZMIŞ:))))

Göz görmeyince gönül unuturmuş!!!
Bu özlü sözü hayatımızın belirli evrelerinde belirli nedenlerle bir takım kişilerde ya duyarız, yada unutmak zorunda olduğumuz zamanlarda acımızın panzehirine sarılır gibi kendi kendimize söyler dururuz.

Göz; görmeyerek unutmak istediğimiz imajın izini yavaş yavaş beynimizden sildiği fiziki bir gerçek olsada!!!!!

Gönül.’e kolay kolay söz geçmediğine tanık olduğumuz anlar da çokçadır.
Çünkü ruhumuzun ihtiyaçları çok farklıdır; zaman zaman hissetmek adına geçmişe gömdüğümüzü söylediğimiz
O ANLARIMIZI, BİZDEN PARÇALARIMIZI beynimizin gizli ve en derin hanelerine yerleştiririz.

Var olduğumuzun bir delili olan O ANLARI da istediğimiz zamanlarda yerlerinden çıkarırrız.
Ağlayarak hissederizzz, gülerek hissederizzz, meydan okuyarak, nefret duyarak, minnet duyarak;;;;

ruh halimize göre ve O ANLARIN izlerinin rengine göre işte.
Yani gönül unuturmuş cümlesinin anlamını çürütürcesineeeee

Dilerim!! Gönlümüzün unutmadığı ve zaman zaman beyin hanelerinden çıkardığımız O ANLAR hep iyi ,anılası, hoş tat bırakan cinsten olsun herkez için.

BAHTIYAR